Mijnwerkers in potosi en warmte in het oosten !

Na deze mooie avonturen vertrokken we naar Potosi. Potosi is een mijnwerkersdorpje met wederom een prachtig centrum. Het leek wel wat op Arequipa! Maar wat een schrik overkwam ons bij het bezoeken van de mijnen. De mijnen zijn vooral zilvermijnen (en ook andere metalen) en liggen niet zover buiten het stadje. We bezochten de mijnen met een gids. Na echte mijn werk kleding te hebben gekregen, kregen we wat uitleg over de mijnwerkers. Ze werken 7 dagen per week en werken voor zichzelf, zonder baas of zoiets. Dat betekent dus ook, dat de mijnwerkers geen bescherming dragen. Ze sterven gemiddeld op hun 45e.. Rond 6 uur sochtends gaan ze de mijn in, pikke pikke donker en heeeeel warm, en rond 18 uur komen ze er weer uit. Voor eten en drinken hebben ze geen tijd en geen geld. Dus nemen ze coca bladeren mee de mijnen in en een flesje bijna pure (90 procent) alcohol. We spraken wat mijnwerkers en het bleek dat het echt normale, lieve mensen waren. Ik had ze wereld en mensvreemd en dronken verwacht. Maar nee, het waren echt fantastische mensen. En misschien maakte dat het nog tragischer. Ongelofelijk dat mensen nog onder die omstandigheden kunnen werken! Ik viel zelfs bijna flauw, terwijl mij dat nooit overkomt, van de hitte… Ik heb nu zoon andere kijk op de mijnwerkers hier en heb echt enorm veel respect voor ze gekregen. Wel een ervaring rijker dus!

Vervolgens trokken we door naar Sucre. Sucre is de echte hoofdstad van Bolivia (al begrijpt niemand precies hoe het nu zit tussen La Paz en Sucre). Een prachtige verzorgde stad. Heel rijk met enorm grote pleinen, hippe cafes en bars (ook van nederlanders uiteraard, die zitten ECHT overal…) en grote parken. Fijne stad om wat dagen te verblijven,dus dat deden we dan ook! Veel rondgelopen en souvenirs gekocht. Dennis en ik (anne) waren 1,5 jaar samen en inge had een heuze choco taart voor ons gemaakt! Bovendien hadden we champagne, dus hebben we een mooie avond gehad! NA wat cocktails en pizzas (die verkopen ze ook overal..) hebben we nog hard gedanst in het hippe café Joy Ride. Verder waren er nog rare dronken australiers, dus we hebben onszelf en elkaar maar wat vermaakt. ;)Goed gelachen! Het klimaat in Sucre is al wat warmer dan in potosi en uyuni. Dus savonds in een tshirt naar buiten kon EINDELIJK! (op alle andere plaatsen was het savonds echt koud). Ook in Sucre was een hoop zon. Zoals eigenlijk overal. Jammer genoeg begint nu wel het regenseizoen dus wellicht zullen we wat minder weer gaan tegenkomen.. maar we zullen wel zien!

In Sucre heeft Inge de bus genomen terug naar La Paz (zij moet gewoon weer werken dee week…) en zijn Dennis en ik richting Samaipata vertrokken. Wederom een heel heel slechte bus (niks geen cama, alleen maar rechtop zitten), het was er ook heel warm en er waren nu zelfs gaten in de weg. Niet gevaarlijk ofzo, maar dat slaapt niet zo lekker.. Het was toch weer een nachtbus, dus we kwamen helemaal geradbraakt aan in Samaipata.

Samaipata ligt aan het Parque Nacional Amboro, en dat is precies de reden waarom wij daarnaartoe gingen. Samaipata bleek prachtig! Jammer dat de buschauffeur niet stopte, en ons en onze koffers 10 km verderop op de weg gooiden. Maar goed, taxis zijn overal en goedkoop (ongelofelijk!!) dus we waren alsnog binnen no time in Samaipata. Het was een heus paradijs, gemiddeld 22 graden gedurende het jaa en altijd zon. Ongelofelijke mooie slaapplek hadden we. Een eigen huisje voor ons twee, echt een sprookjeshuisje (fotos volgen) voor 8 euro (met zn 2en). Heerlijk een dagje niks gedaan,wat rondgelopen door het prachtig groene dorp en een reisje geregeld het park in.