Kloven en grenzen

Gegroet allen!
Dat was weer heel lang geleden dat we schreven.. Vandaar maar even meerdere berichtjes. We hebben gigantisch veel meegemaakt en geen idee waar we moeten beginnen met vertellen.. Dus zal het soms wat ingewikkeld en onduidelijk worden, maar laat dat je niet afschrikken en geniet gewoon van de verhalen! Dat is het belangrijkste in het leven, genieten. ;)

Dus, na Cusco zijn we naar Arequipa vertrokken. Prachtige stad, minder armoede dan cusco en altijd zon. Ons hostel lag in het centrum vlakbij de Plaza de Armas. Dat is niet zo origineel , want elk hoofdplein in Peru noemt zo en bovendien lagen onze hostels altijd in de buurt. Dus daar zullen we in het vervolg niet meer op in gaan. Arequipa, de witte stad, is ook echt wit en schoon. Vanuit Arequipa hebben we een reisje gemaakt naar de Colca canyon, een enorme canyon. Maar dat bleek wat tegen te vallen qua diepte! We betaalden ongeveer 120 sol voor 3 dagen inclusief alles(dat is dus ongeveer 35 euro..), eten, drinken, gids, vervoer, wandelingen (ook al deden we dat natuurlijk zelf hihi), slaapplekken (echt supermooi, bij gezinnen thuis in hutjes en midden in de natuur en de 2e nacht in een heuze oase!). Dus wat bleek het leven toch weer goedkoop en fijn te zijn. We hadden een groep met 6 mensen, een gekke maar fijne groep! Weer veel spellen gespeeld en bijgeleerd over andere culturen en gewoon veel gelachen. De natuur was prachtig, weer een soort jungle en dus een heuze oase! Verder nog wat condors aangetikt en goed gelachen met de rare gidsen (wij hadden er zelfs 2!) die ook helemaal niet konden koken. Ook een kleine , dus volgens mijn biologen lief gevaarlijke, schorpioen gezien. De gids ontkende dat het een schorpioen was. Wacht maar op de fotos! Laatste avond nog wat gegeten en gedronken met zn allen in Arequipa, adressen uitgewisseld en ieder zn reis weer voortgezet.

En daar verscheen ook Inge ten tonele in Arequipa! Zij deed onze dagen nog meer stralen, haha. Vanuit Arequipa zijn we doorgereisd naar Copacapana. Maar de reis was een avontuur opzich. Copacabana, moet je weten, ligt aan het Titicacameer aan de kant van Bolivia. Dus om daar te geraken, moet je eerst de grens over zien te komen.. Dus wij vertrokken vrolijk en met al onze tassen naar Puno, een stad aan de Peruaanse kant van het titicacameer. Vanuit daar moesten we een mini busje nemen (uiteraard hadden we de echt bus bewust gemist), met allerlei rare peruaanse en boliviaanse mensen. Het was nogal grappig toen een man hele gesprekken tegen Dennis hield en Dennis gewoon Nederlands terugpraatte. De arme man begreep er niets meer van en dacht dat Dennis gewoon raar Spaans praatte. Maar de man zelf praatte ook raar spaans. Ik begreep het ook niet, en Inge ook niet, die toch een jaar in peru woont… Enfin, vervolgens kwamen we bij de grens aan. Die sloot om half 7 en ja hoor, het was juist half 7.. Dus wij een beetje stressen, maar met alle papieren bij de hand was er niets aan de hand.. Helaas was er wel iets aan de hand, want dennis was zn papiertje dat ie het land peru binnen was gekomen even kwijt. Dus wij uitleggen, en we kregen een nieuwe. Helaas begon de douane moeilijk te doen en ze legden ons uit dat we 15 sol moesten betalen voor het papiertje. Wij wilden het niet, maar wilden wel de grens over (het grensdorp was niet echt ideaal om te blijven), dus besloten te betalen. Een klein, of heel, beetje geirriteerd gooiden wij het geld naar de toch al kwade douane vrouw. En daar ging het mis; ze wilde het opeens niet meer aannemen en stuurde ons naar de plaatselijke bank. Ja, die was uiteraard dicht. De volgende dag zou ie weer openen. Dus wij weer kwaad terug naar de vrouw van de douane en na heel heel veel discussie nam ze het geld aan (met 5 sol winst voor haar, pff) en stuurde ons naar de echte grens. Dus om Bolivia het land in te gaan. Maar daar hadden we wederom stempels voor nodig. En uiteraard was de grenspost dicht..daar stonden we dan in niemandsland. (en geloof me, het was daar nog verschrikkelijker dan in het grensdorp zelf), buiten Peru en Bolivia nog niet in.. maar gelukkig brandde er nog licht! Dus na tien minuten op de deuren kloppen werd er open gedaan.. en besloten de vriendelijke Boliviaanse mannen ons binnen te laten en ons de nodige stempels te geven. Maar daar stond tegenover dat we een grote fles cola moesten kopen. Van de corruptie in Bolivia merk je opzich niet veel, maar op dit soort momenten.. Toch hebben we meegedaan aan de corruptie om toch nog in copacabana te geraken.. Die fles cola was het wel waard!