Zonnig (?) eiland

Na al die grensproblemen dan toch nog veilig in Bolivia geraakt en in een authentieke en veel te dure Boliviaanse taxi richting Copacobana gereden. In het invallende duister zag die stad er in het minst aantrekkelijk uit, maar prachtige posters overal van hemelwitte kerken en overvloedige bloemen deden ons toch het tegendeel vermoeden. Eerste werk was toch om een hostal te vinden, wat dankzij Anne’s overtroffen wc-bezoek-kunsten niet echt moeilijk was…de plaatselijke bevolking had er geen idee van waar de door ons gezochte straat zich bevond, maar omdat Anne na een toiletezoek terugkwam met een kaart en een eerste boliviaanse fan, ontdekten we al snel dat we enkel het hoekje om moesten om ons sympathiek slaapplekje te vinden…je raadt t al…voor 2 euwros de man lagen we daar lekker op hotel (zelfs met de belofte van warm water..genieten!)

Uiteraard betekend een nieuw land meestal een nieuwe munteenheid, dus moesten we nog op zoek gaan naar de illustere en meer dan voor ons voordelige BOB. Natuurlijk hadden ze het daar in die grensstreek heel slim gespeeld en was er slechts 1 bank en die was enkel tijdens de middag open, dus gingen onze (lees Inge’s) laatste soles er tegen heel ongunstige wisselkoersen aan….tja…het harde leven in Zuid-Amerika…. Gelukkig hadden we na een verkwikkende nacht en uitgebreid ontbijt een meer dan uitzonderlijk tof vooruitzicht! De boot naar Isla del sol!

We hadden besloten om naar het noordelijke gedeelte van het eiland te varen, omdat het daar volgens onze reisbijbel toch een tikkeltje mooier was en na een kalme slakkenvaart naar en rond ons zoneilandje konden we dit enkel beamen….parelgrijswitte stranden en kleine hamburgerkraampjes met rare frietjes en een handvol koeien uitgestrooid langs de waterkant stond in schril contrast met de steile beboste hellingen van het zuiden. Noem het reisluiheid, maar we hadden overduidelijk geen zin om nog te klimmen, dus uitermate tevreden met de overaanwezige vlakheid van het ons omringende zand gingen we op zoek naar een slaapplek…(het plan om eindelijk eens gebruik te maken van de immer door mij meegesleurde tent werd ook al snel vergeten…dus toch weer een hotel) Omdat we toch een dag of twee gingen rondhangen op het eiland konden we alles lekker op ons gemak doen…in tegenstelling tot de hordes dagjestoeristen die samen met ons de boot waren afgekomen. Al snel bij het nederdalen ter aarde kregen we te horen dat het wandelen naar de ruines toch wel weer vlot een 50 minuten kon duren en dat de boot naar het zuiden een anderhalf uur daarna weer terug vertrok om het zuiden te gaan bezoeken, dus dat iedereen zich toch maar moest haasten en dat er uiteraard de nodige toeganskaarten voor het noordgedeelte van het eiland (en midden…en zuiden) gekocht moesten worden en dat er dan nog misschien niet ales gezien kon worden….ongelooflijke gekte dus, maar daar trokken we ons niets van aan! We hadden van niet nadervernoemde bronnen vernomen dat het lekker zwemmen was in het Titicacameer, dus dat gingen we in het bijzijn van een op dat moment welkome middagzon maar eens uitproberen. Ik moet toegeven dat de dames op dat gebied toch dapperder waren dan mezelf…het hoogste meer ter wereld is voor de ongelovigen onder ons dus niet warm, subwarm of zelfs maar in de buurt van lauwig…eerder ijzig koud. (Anne vond het anders allemaal wel meevallen en kwam zelfs af met het gewaagde plan om de volgende ochtend een frisse ochtendduik te nemen…en jawel! Het duurde niet lang…maar ze heeft hewt geflikt!)

Onze paar minuten heen en weer lopen en snelle duiken werden dus niet meer dan logischerwijs gevolgd door lekker strandliggen en terwijl de eerste gehaaste toeristen alweer kwamen aanrennen om hun boot te halen besloten we dan maar ns die gekke incahuizen te gaan bekijken. Zoals verwacht stond er achter iedere boom een verborgen ticketcontrole-man en zelfs onze verwoede pogingen hun allesziende ogen te verschalken moechten niet baten, dus als trotse eigenaars van het enige echte Isla de sol toegangsticket gingen we langs redelijk armoedige berghellingboerderijtjes en verlaten akkertjes op weg naar de noordelijk ruines. Volgens het kaartje dat we bij ons ticket kregen bleek dat we, toen we ergens in het noordelijkste punt aankwamen, zonder het te weten al een paar incaspullen waren gepasseerd zonder het te merken (na Machu verwacht je echt grootse dingen van die gekke incas).

We voelden ons dus redelijk hard in het zak gezet zoals ze zeggen en al helamaal toen we opeens een klein tuinmuurtje tegenkwamen dat zogenaamd van de inca’s was en een bord met verhalen over een nu niet meer waarneembaar incawandelpad naar een rotspunt in de buurt. Allemaal heel spannend dus! Gelukkig ligt er achter iedere volgende hoek een nieuwe verrassing en dat was un niet minder…plots lag het daar…de verloren en meer dan onverwachte incastad van noordelijk Isla de sol. Isla de sol was trouwens zo maar even DE bakermat van de volledige incacultuur! Een lange tijd geleden is daar de hele zonnecultus begonnen en besloten enkele van die toenmalige eilandbewoners om grootse steden op te richten.

De eerste zonnetempel ligt trouwens op dat eilandje waar we toen waren, maar hebben we spijtig genoeg niet bezocht. Maar dat even naast de ker n van ons verhaal…daar zaten we dan in weeral eens een indrukwekkende ruine en met de schedelbrekende realiteit dat incamensen niet echt groot waren..nog maar eens…
De terugkeer naar het hotel was een ietwat ander verhaal. Veel zin in lange wandelingen was er niet dus gingen we op aanraden van een lokale informatiestandpuntgidsman proberen om ergens in de helft van het eiland een doorsteek te zoeken en ons zo een 5 uur wandelen te besparen. De eerste helft van het plan ging redelijk vlot. Wandelpaden waren makkelijk te verzinnen op quasi lege heuvelhellingen, alleen moesten de plotse kliffen en rotsen wel meewerken.

Persoonlijk vond ik het toch een mooi avontuur om al glijden en kruipend een mooie rotshelling af te komen (tot recht in ons stranddorpje dan nog wel) en vooral voor de plaatselijke inboorlingen die de neiging niet konden onderdrukken om eens een schalkse blik op de hun overschaduwende hellingen te werpen moet het een gek zicht geweest zijn…3 gekke buitenlanders al stuntelend naar beneden kruipend terwijl er, zoals altijd, zowiezo een deftige trap ofzo in de buurt moet zijn geweest. Eens beneden aangekomen kwamen we toch met een andere kant van het eiland in contact. Achter de facade van een mooi strandorp gingen er grote verborgen vuilnisstorten verscholen…plekken waar de normale dagjestoerist niet komt. Jammer dat we hier toch maar weer (en spijtig genoeg niet voor het laatst) in contact kwamen met de onverschilligheid van de Peru-Bolivianen voor de natuur. Maar ach…we lieten onze pret niet bederven en dus gingen we maar op zoek naar een plek voor het avondeten en blijkbaar soegen we daar de bal een beetje mis want overal kregen we hetzelfde antwoord: “geen avondmaal hier”.

Het zag er naar uit dat we opgesloten zaten op een eiland zonder deftig avondmaal en een avond vol chips en koekjes zagen we ook niet direct zitten, dus gingen we maar weer wat lezen en liggen op het strand…genieten van verdiende rust na een avontuurlijke tocht. S’avonds laat toch maar weer proberen om eten te vinden en gelukkig was er toch een restaurantje open waar alle toenmalig aanwezige toeristen het menu al aan het nuttigen waren. Anne had niet veel zin in al dat gedoe, maar omdat we geen keus hadden gingen we toch maar ns kijken. Een ander probleem waar we toen achter waren gekomen was dat we veel te weinig geld hadden gewisseld in copacobana om iets te eten, een hotel te betalen proviand voor de volgende dag kopen en terug met de boot thuis te geraken.

We moesten uiteindelijk zien rond te komen met een luttele 50 BOB (omgerekend een 5 euwros om met z’n drie te eten en drinken die avond). Toch wel makkelijk de meest hilarische avond van de reis! Een geschikt menu samestellen bestqaande uit soep, sandwiches en lepels ketchup en dan ook nog eens heel lang moeten wachten op ons eten en zien hoe alle mensen rondom ons uitgebreide schotels voorgeschoteld krijgen. Het ging op een bepaald moment zo ver dat Anne obewust naar het eten op de andere tafel aan het staren was dat de bordeigenaar aan haar vroeg of ze misschien zijn overschot van rijst wou hebben….ha ze achteraf spijt dat ze het voorstel had afgeslagen…en we konden Inge nog maar net tegenhouden om toch maar niet die rijst te gaan opeisen :p

Zaten we daar mooi….konden we samen makkelijk zo’n eiland kopen, maar toch… Mooie tijden! Uitendelijk hielden we er nog geld aan over en konden we nagenieten van rare kokoskoekjes en goedkoop water op het strand nagenieten van de sterren en ons mentaal voorbereiden op de terugtocht de volgende ochtend.
Anne was nog maar net uit het nog koudere water van het meer teruggekeerd of we stonden al op de kade in het strandhaventje….de boot nakijkend… Blijkbaar was er iets misgegaan want we stonden een kwartier voor het normale vertrekuur aan de kade en toch was het enige dat we van de boot zagen een stipje aan de horizon. Dat was wel een beetje zuur want het plan was om op tijd in Copa te zijn om snel naar La Paz te kunnen vertrekken en de enige 2 boten die van het eiland gingen waren degene die we gemist hadden en eentje om half 2 s’middags.

Er was ook nog de optie oñ een priveboot te huren, maar natuurlijk was dat duzend keer zo duur als zou moeten zijn en met onze 90 BOB gerakten we zelfs nog niet op zo’n boot. Gelukkig waren daar dan plots 3 verdwaasde brazilianen die ook graag op tijd in Copa geraakt waren maar ook de boot hadden gemist. Samen dan toch maar een privebootje gehuurd en konden we hen onze overgebleven soles geven aangezien ze toch nog naar Peru gingen. Eind goed al goed dus! Gezellig op een nogal speciale boot met slechts een motortje…de andere toeristenboten tegen dubbele snelheid zien passeren. Maar de haven werd veilig bereikt! (En Anne…die nogal de neiging heeft om op tal van gelegenheden haar veel te mooie sjaal kwijt te spelen werd bij aankomst in de haven ook met deze herenigd).

Een bus naar La Paz regelen ging dankzij het overaanbod meer dan vlot..op naar het volgende avontuur.