De contrasten van Dar-es-Salam

Naast alle spannende stage-avonturen is er ook meer dan voldoende tijd voor (en nood aan!) ontspanning. Gelukkig lukt dat goed in Dar. Zo maak ik regelmatig een stadswandeling waarbij ik zelfs koffiebarretjes heb ontdekt met mijn favoriete warm gemaakte lemon poppy seed muffin, hmm. Okee, ja, Dar es Salam is dus zoals jullie ook op de foto’s kunnen zien (nogmaals de link: http://picasaweb.google.com/109993002313378518289 ) een heel rare mengeling van mensen, culturen, gebouwen, objecten, natuur, cultuur, industrie en chaos. Ik weet dat het nogal gemakkelijk is om iets als “vreemd” of “raar’ te omschrijven maar echt heel andere woorden heb ik er niet voor. Er staan prachtige hoge wolkenkrabbers met daartussen vervallen flatgebouwen waarin toch nog grote gezinnen leven. Overal hoor je het geluid van de moskee maar als je op zondag naar de katholieke of lutherse kerk wilt, kan dat ook zonder problemen. Je kunt overal op straat van alles kopen: onderbroeken, gebruikte kleding, nieuwe kleding, soeplepels, ander bestek, gemarineerde kippetjes, kippeneieren, courgettes, mango’s, suikerriet-sapjes, thee, een geit, gebarbecuede mais, tweedehands leesboeken, medische studieboeken in het Engels, opladers voor allerlei apparatuur, iphones en andere nieuwe smartphones, geroosterde nootjes, kanga’s, stadsplattegronden, reisgidsen over Duitsland en andere Europese landen, fiets-en auto-onderdelen, touw,... echt waar, het is hier gewoon dag en nacht Rommelmarkt zoals het in Nederland alleen op Koninginnedag (nu koningendag) mogelijk is, absurd! Wel heel handig, alles wat je zoekt koop je gewoon op straat (alhoewel ik een iPhone precies toch niet zou doen,.. ). De wijk waarin wij wonen is een “zwarte wijk” en menig mens kijkt er van op als je vertelt dat je in Kariakoo woont. Dat is toch veel te gevaarlijk? Gelukkig ben ik die vraag gewend omdat ik in antwerpen in Borgerhout woon, of erger nog: Antwerpen Noord. Maar nee hoor, de mensen zijn hier juist enorm vriendelijk; zoals ik de vorige keer schreef ben je continu als je over straat loopt mensen aan het groeten. Net ging ik even naar de markt en moest ik overal handjes schudden omdat het toch wel heel bijzonder was dat ik hier rondliep als Mzungu en een ietsjepietsje Swahili wist en wat af wist van de prijzen die ik moest betalen voor de groenten. Ja, het leven is hier eigenlijk heel vriendelijk. Het is super chaotisch, er wonen ontelbaar veel mensen op ontelbaar weinig oppervlakte, maar het is levendig, zonnig en meestal liefdevol. Het contract tussen de te dure Frozen Yoghurt winkeltjes en de mensen met polio die met hun hele gezin op straat slapen is wel erg groot. Ja, het is een groot contrast hier, wat betreft alles.
Zo ook de natuur: Dar is een industrieele havenstad die altijd in beweging is (behalve op zondag bizar genoeg!) maar als je richting water wandelt en daar een vijf minuten durende ferry neemt ben je binnen no-time op prachtige witte stranden met palmbomen, gelegen aan mooie jungle-dorpjes met hutjes waar de mensen buiten aan het koken zijn. Als je een daladala (mini-busje) neemt naar eender welke kant vanuit het centrum ben je ook binnen no-time in prachtig natuurschoon. De kans is wel groot dat je dan kindjes van iemand anders op je schoot krijgt, maar het is altijd beter dan geiten of kippen! Het is grappig dat ik Dar nu op deze manier bekijk. Voordat ik naar Zanzibar vertrok vorig weekend was ik het hier echt even helemaal zat: de gigantisch drukke stad, het chaotische ziekenhuis, de enorme warmte... Maar toen ik gisteren terugkeerde besefte ik ineens dat Dar echt wel zijn charme heeft, en dat ik er stiekem een beetje van ben gaan houden. Ik heb geleerd polepole te zijn; dan is het hier heel goed te doen! Rustig wandelen, geduld hebben als je op een bus wacht, je wacht gewoon nog even langer als je ziet dat de bus vol zit en altijd een boek meenemen als je ergens heen gaat waar je eventueel in de rij zou moeten staan (en dat is zo’n beetje overal).