Karibu Tanzania!

Lieve familie, leuke vrienden en beste lezers,

Wat goed dat jullie deze weblog bekijken! Ik zal het proberen kort te houden, al is dat niet zo mijn talent.Voor degenen die liever ineens doorscrollen naar de foto's: zie deze link;

https://picasaweb.google.com/109993002313378518289/TANZANIABeginMei#6012629180416010882


Momenteel bevind ik mij in Dar-es-salam, Tanzania. Ik typ dit in mijn kamer waar het ongeveer 30 graden is (wat 10 graden kouder is dan buiten) dankzij de ventillator en wijdopenstaande ramen, op de achtergrond geluiden van een zeer drukke stad. Je zou denken dat dat geluid vooral bestaat uit autogeluiden en toeterende minibusjes, wat ook voor een groot deel zo is, maar een belangrijk deel van de geluiden bestaat uit muziek. Ja, muziek beste mensen, muziek waarbij zelfs hier op de vijfde verdieping met de ramen dicht je je bed uit trilt door de hevige bas. Normaliter denk je: leuk, Afrikaanse muziek! De eerste ochtend was het dan ook een plezier om op die manier gewekt te worden, en was het op een deftig uur (lees: half 8 ’s ochtends). Vanochtend echter, werden wij om 6 uur stipt gewekt na amper 3 uur slaap, door Afrikaanse melodieen en vooral een erg aanwezige bas. Het was zondag, ik herhaal, het was ZONDAG! Normale mensen gaan uit op zaterdagavond, en hebben wel ietsje meer slaap nodig op zondagochtend. Om 6 uur is het gemiddelde feestje net ten einde. Gelukkig werd om 9 uur de muziek stopgezet en konden we nog een paar uurtjes verder slapen. Ja, Afrika.
Ons appartement grenst aan een groot park, waar altijd wel wat te doen is. En alles wat er hier gebeurt, wordt begeleid door muziek. De ene keer is het een protest tegen gebruik van bepaalde chemische stoffen in bepaalde bedrijven, de andere keer is het een manifest om fietsen in Dar-es-Salam te stimuleren, dan weer is het een begrafenis, dan weer een onduidelijk feest. Dat fietsen begreep ik niet goed, fietsen is hier levensgevaarlijk, het is te warm om te fietsen en er zijn geen fietsen te verkrijgen. Alhoewel ik deze week toch echt hallucineerde dat Joel en Katleen met een tandem-fiets naar huis waren gekomen, maar dat heeft waarschijnlijk met mijn Lariam-gebruik (een pilletje ter voorkoming van malaria met bizarre bijwerkingen) te maken. Maar goed, dat is dus onze straat. Daarnaast zijn er enorm veel eetkraampjes (voornamelijk bbq) met veel en lekker eten. Vanaf dat je een stap het appartement uit zet, word je door iedereen begroet, een begroeting die hier gemiddeld 4 minuten duurt. Nu had ik vrijdag in de gang een meisje ontmoet die ik niet kende maar zij dacht mij wel te kennen waardoor de begroeting 15 minuten heeft aangehouden, gepaard gaande met veel “habari za?” (Hoe gaat het met..?) en omhelsingen. Dat laatste tot mijn grote spijt want ik plak hier altijd als een malle van al het zweet, maar dat lijkt de Tanzanianen niet zoveel uit te maken.
Ik ben hier nu twee weken maar het voelt al een beetje als mijn thuis, mede mogelijk gemaakt door het toch best toffe appartement met groot balkon (de enige plek waar er geen tussen-de-borsten-transpiratie dankzij de wind) en de aardige gastouders: Nadia (uit Servie) en Arnold (uit Tanzania). Zeer relaxte mensen die zich niet zo veel van ons aantrekken en ons ons ding laten doen. Soms draait dat niet goed uit, tot nu toe is er elke dag iets kapot gegaan hier in het appartement. Of dat met ons te maken heeft of met de slechte (veelal plasticke) kwaliteit van de spullen, dat laat ik in het midden. We hadden per ongeluk bijna de kat laten ontsnappen en zelfmoord laten plegen, maar met lokroepjes van Hedwig is de suicide-cat toch nog teruggekomen. Die kat is er trouwens om kakkerlakken te vangen, alle geluk, want die kakkerlakken vallen hier best mee! (en degenen die mij kennen weet dat ik een soort fobie heb voor die beesten) Daarnaast hebben we een waslijn geprobeerd te spannen, met als gevolg dat de hele balustrade van de gordijnen naar beneden flikkerde en we die met ducktape (HOERA!) terug vast hebben moeten zetten. De man in ons midden is gespecialiseerd in stopcontacten, dus Hij probeerde een stekker in het stopcontact te steken (dat ging soepel), en vervolgens eruit te trekken. Dat laatste ging minder soepel: heel het stopcontact en een deel van de muur kwam mee. Oeps. Gisteravond zaten we op het balkon en wilden we een stoel van binnen halen, die vervolgens vast is blijven steken tussen de balustrade en de muur. Die stoel hebben we gelukkig nog kunnen redden. We vragen ons ’s ochtends altijd weer af wat er die dag gaat gebeuren... een leuk ontbijt-gepreks-onderwerp.

Verder hebben we al veel gereisd, wat ook altijd op avontuurlijke grote successen uitdraaide, zoals je je kunt voorstellen met ons reis-quatro. In het weekend bezoeken we afgelegen stranden op verlaten eilanden. Volgens de lonely planet toch, helaas leest iedereen de lonely planet...Desalniettemin zijn het prachtige plekjes: eilanden volgegroeid met jungle met aan de randen prachtige witte stranden met palmbomen en blauwe zee. Als lunch eet je verse kreeft van de barbecue, niet slecht he! Vervolgens zien wij er zelf ook uit als kreeften door de felle zon, maar dat wordt uiteindelijk allemaal bruin, no stress. Hakuna matata!
Vorig weekend was een ietwat sportiever weekend, waarbij ik met Katleen en Joel naar het mooie Lushoto ben afgereisd, een reis van een dag in een bus met fantastische rand-animatie, gratis glucose-koekjes, Kilimanjaro-water en prachtige films. Bovendien reisden we door prachtige landschappen, pitoresk en authentiek zou ik het bijna durven noemen. Af en toe een flinke regenbui, maar dat kan ook geen kwaad. Totdat we 40 km gingen wandelen,in de bergen, op een dag ,en het de hele dag giet-regende. Maar zelfs dat kon de pret niet drukken! We hadden een gids die vernoemd was naar de Jackson-kameleons die daar leefden (dat is mijn nieuwe lievelingsdier trouwens), en hij zag dan ook overal kameleons en apen. Hele coole apen, die blijkbaar best zeldzaam zijn. Daarnaast accepteerde hij mij als “wigger” oftewel white nigger, volledig en ik vertelde hem dan ook dat mijn papa een echte white nigger was met diamanten oorbellen en tatoeages van prikkeldraad en pistolen. Dat was nog echt grappig, want mijn reisgenoten waarvan ik dacht dat ze me toch echt wel goed kenden, geloofden het ook van die tatoeages. Ondanks de regen haalden we de 40 km met gemak en snel (achum), hadden we prachtige uitzichten en maakten we veel fopjes en proza. Proza, ik zou het graag op de blog posten maar ik denk niet dat iemand er iets van begrijpt, behalve mijn reisgezelschap. Dus ik zal het jullie besparen! De eerste nacht was op een prachtige plek, met warme douche en dekens om onder te slapen (eindelijk een keer geen zweet ’s nachts), de tweede nacht was in een concentratiekamp-gebouw ergens achterin een dorpje middenin de bergen. Het was echt een soort van bunker zonder ramen, zonder licht, zonder stromend water, maar gelukkig met Katleen op een kamertje, en met Joel die zo eng was dat we niet meer konden slapen. Wat een nacht! De volgende dag vertrokken we om 4u30 terug met de bus, dit keer een goedkope maar erg gammele bus. Enfin, we hebben het gered! En alle geiten, kindjes en kippen die mee waren ook.
Dit weekend hebben we voor het eerst het Tanzaniaanse weekend-uitgaansleven ontdekt (naast de openluchtfilms en de verschillende eet-tentjes die we uiteraard al uitgebreid hadden getest). We hadden een soort van afgesproken met een andere stagiair, maar afspreken is hier zoiets als vaag bespreken waar je misschien die avond zal zijn. Gelukkig kon dat de pret niet drukken en zijn we naar een club/cafe gegaan, wat meer een cafe bleek dan een club. Het enige voordeel was dat er op de dansvloer flinke airco was waardoor je hard kon dansen (en jullie weten dat ik dat doe) zonder te hard te zweten. Het nadeel van deze plek was echter dat het niet-dansbare muziek was en dat er dan ook niemand danste. Op naar de volgende plek! Met behulp van wat locals hebben we dan te horen gekregen waar we wel moesten zijn om te dansen (want dansen was ons hoofddoel die avond): Maischa! Jaja, dat klinkt al goed. Stel je een camping-bar voor op zo’n foute camping met veel animatie, onder andere verschillende tafelvoetbaltafels, televisies, waterpijpen, pingpongtafels, meerdere barren en veel rare mensen (lees: te kort gerokte dames en veel toch al op leeftijd zijnde Europese mannen). Dat was het open-air gedeelte van de club. Daarachter begon dan het dans-gedeelte, overdekt en stikstikstik-heet. Misschien had dat laatste ook te maken met onze dans-moves op zeer interessante Indische volksmuziek en gouwe ouwe plaatjes uit de jaren ’90 (I’m a barby girl...). .......